Woestijnpsalmen 2

Dit is dus doortocht, op weg zijn, woestijntijd–
ziedende zon, zinderende wervelwind en
gloeiend zand schroeien ons naakte bestaan.
Wij denken terug aan frisgroene lentedagen
waarop wij vrolijk waren,
aan het land van oases en lome liefde,
land van blauwe luchten en zacht gras,
land van de lieve bries die verdriet verstrooide.

Blauwe luchten kleurden asgrijs,
zacht gras werd scherp als helm
– schuilplaats voor de paarse angstslang –
land van oases bleek een luchtspiegeling.
De goede toekomst ligt trillend op de verre einder
en hemelsbreed geen genade in zicht.

Denkt u niet meer aan onze vriendschap, Heer;
hoe wij samen opliepen in de levenshof,
hoe we samen het lieve leven onder goede woorden brachten,
hoe u onze namen schreef in uw hand,
hoe u die kuste en legde op uw hart?

Denk aan ons, Heer, verdwijn niet in verlaten leegte,
scheur de asgrijze hemel, verjaag de paarse angstslang
en leid ons naar het land dat u belooft.

Gedicht en aquarel: Henk van ter Meij