Naar aanleiding van het thema in de advent dit jaar een gedicht over hoop, geschreven door Henk van ter Meij.
Met oude ogen
De aarde ligt
ondoorgrondelijk hard
onder me;
ik krijg zelfs mijn hakken
niet meer in het zand.
De aarde heeft zich in zichzelf gekeerd:
een korrelige, koude kluizenaar,
die zijn hoofd stoot aan
een lege, loodgrijze lucht.
Achter mijn ogen brandt hoop;
ik zie wat de ogen van de wijzen al zo vaak zagen:
rij na rij rijpend mais en graan.
In deze dorre tijden kijk ik met
duizenden wijze ogen;
weet dat de belofte groeit,
zolang je hem durft te verwachten.
Henk van ter Meij
